εγώ

Ώρες ώρες το παραπονο με πνίγει.Ανεβαινει απο το στήθος μου και κατακλύει όλο μου το σώμα ξυπνάει όλες μου τις αισθήσεις τα ματια μου γεμίζουν δάκρυα -ναι, πολλές φορές δάκρυα απροσδιορίστου αιτίας-και το στόμα μου δεν ξέρει τι λέει.Αυτό το παράπονο με έχει προβληματίσει πολλές φορές.
Μπορεί να είναι εγωισμός.
Μπορεί απογοήτευση
ή ακόμα και λύπη πραγματική λυπη.
Επίσης κάτι που θα έπρεπε να με προβληματίζει είναι το οτι δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
Εχω βρεθει πολλές φορές σε φάση που να μην ξέρω τι θέλω.Ή να νομίζω ότι ξέρω τι θέλω.
Την έχω πατήσει άλλες τόσες.
Αλλα είμαι εδώ ξερεις,δεν μαρέσει να το βάζω κάτω...
δεν μαρεσει,απλως προτιμω να το παλεύω.
να το παλευω.ισως ...

ΚΑΙ ΣΥ!μου ζητάς συνεχώς να σου προσδιορίζω τα πάντα γιατ΄είπα εκείνο γιατι εκανα το αλλο...
ολες αυτες οι σαχλαμάρες είναι καλές για μονοπρακτο καποια στιγμη θα στο παίξω.Προς το παρόν εχω αφήσει στην ακρη κάθε καλλιτεχνικό μου αισθημα(τραγωδία)
ισως πρεπει να το βουλ΄ωσω και απλως να παω να διαβασω αριστοτελη.Κάτι εχει να σου πει κ αυτος ο καημένος.


Πάρε και το τραγουδάκι σου να μην σε αφησω και παραπονεμένο...σε φιλώ...