Πάντα έπρεπε να είμαι εγώ η δυνατή.
Εγώ αυτή που θα στηρίζει τους αλλους.
Εγώ χάρη στον εξωστρεφή χαρακτήρα που με χαρακτηρίζει θα έπρεπε να είμαι στήριγμα/
φίλη/ψυχολόγος δεν ξερω και γω τι άλλο.
Τώρα όμως που νομίζω πως δεν τα καταφέρνω...Τώρα που έχω τόσα στο κεφάλι μου ποιος
θα στηρίξει εμενα?
Νιώθω μόνη.Στην ουσία δεν είμαι.και πολλοί μπορεί να με χαρακτηρίσουν αχάριστη.Και
ναι πληρώνω λαθη του παρελθόντος ομως το κενο που νιώθω δεν αλλάζει.
Πιστευα αθωα και με μια δόση ηλιθιότητας πως καποια άτομα θα ειναι για πάντα δίπλα μου.Οτι και να γίνει.Τώρα καταλαβαίνω πως αυτο δεν είναι παρά μια ανάγκη μου.Η οποία φυσικά δεν έχει λογική.Τοτε,εγω,πως ήμουν ετοιμη να το κανω αυτο?Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να συγκεντρωθω πρέπει να βγαλω την υλη...Ας γελάσω...
Βαρέθηκα να προσπαθώ το ανέφικτο...
θα πάω να χωθώ σε καμιά τρύπα και τελείωσε η υπόθεση
Κάπου άκουσα το εξής: Σκέψου την ζωή σαν ένα λεωφορείο στο οποίο εσύ είσαι ο οδηγός. Σταματάς σε στάσεις και άνθρωποι κατεβαίνουν και ανεβαίνουν. Άλλοι μένουν πιστά ως το τέλος της διαδρομής και άλλοι κατεβαίνουν στην αμέσως επόμενη στάση, ακόμα κι αν πίστευες το αντίθετο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα όμως -ή σχεδόν πάντα- υπάρχει κάποιος που πηγαίνει στον τερματικό σταθμό...
Κι εγώ θα είμαι απ' αυτούς που θα μείνουν εδώ να σου κάνουν τον ψυχολόγο αν το χρειαστείς!
είμαι σίγουρη...(:
ΔιαγραφήΣαν καράβι παρασυρμένο από τον καιρό,δίχως τιμόνι,και με τα πανιά σκισμένα,έτσι μας κάνει η ζωή να νοιώθουμε μερικές φορές..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι όμως πως τα ψυχικά αποθέματα που κρύβουμε μέσα μας είναι τεράστια,τόσο που μερικές φορές μας εκπλήσει και μας τους ίδιους.
Το να χωθείς σε μία τρύπα είναι εύκολο,όμως δεν λύνεις έτσι ένα πρόβλημα,απλά το μεταθέτεις.
Οταν μας γονατίζει η ζωή,εμείς σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε..
ισχυει...αλλά αυτή την περίοδο πιστεψε με είμαι τόσο πιεσμένη και στεναχωρημένη που δεν βλέπω άλλη λύση...
Διαγραφήμην ανησυχείς θα τα ξαναπούμε σε 4 μήνες και θα μαι μια χαρά!φιλιά!