έτσι μιλώ,για σενα και για μένα...

Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για 'σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
ΕΙΜ' ΕΓΩ Μ'ΑΚΟΥΣ;Σ' αγαπάω, μ' ακούς;


Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή ΚΑΝΕΙΣ Ή ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ,μ' ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;

Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ' ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;

Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;

Μες στη μέση της θάλασσας

από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.

Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;

ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΚΛΑΙΩ,Μ'ΑΚΟΥΣ?

Σ' αγαπάω, σ' αγαπάω, μ' ακούς;

Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.

Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.

Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.

Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,
όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.

Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.

Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.

Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.


ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙ...

ΣΩΜΑ ΘΥΜΗΣΟΥ...ΚΑ

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

μα τι με εχει πιασει?πάλι κοιτάω από το γαμωπαράθυρο...Βλέπω ένα αεροπλάνο...Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται που πάει...Κάπου μακριά?Ας ήμουν εκεί να ξεφύγω απ'όλα...

http://www.youtube.com/watch?v=LA2eQENueqY

Πάντα έπρεπε να είμαι εγώ η δυνατή.


Εγώ αυτή που θα στηρίζει τους αλλους.

Εγώ χάρη στον εξωστρεφή χαρακτήρα που με χαρακτηρίζει θα έπρεπε να είμαι στήριγμα/
φίλη/ψυχολόγος δεν ξερω και γω τι άλλο.

Τώρα όμως που νομίζω πως δεν τα καταφέρνω...Τώρα που έχω τόσα στο κεφάλι μου ποιος
θα στηρίξει εμενα?

Νιώθω μόνη.Στην ουσία δεν είμαι.και πολλοί μπορεί να με χαρακτηρίσουν αχάριστη.Και
ναι πληρώνω λαθη του παρελθόντος ομως το κενο που νιώθω δεν αλλάζει.

Πιστευα αθωα και με μια δόση ηλιθιότητας πως καποια άτομα θα ειναι για πάντα δίπλα μου.Οτι και να γίνει.Τώρα καταλαβαίνω πως αυτο δεν είναι παρά μια ανάγκη μου.Η οποία φυσικά δεν έχει λογική.Τοτε,εγω,πως ήμουν ετοιμη να το κανω αυτο?Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να συγκεντρωθω πρέπει να βγαλω την υλη...Ας γελάσω...

Βαρέθηκα να προσπαθώ το ανέφικτο...
θα πάω να χωθώ σε καμιά τρύπα και τελείωσε η υπόθεση

σκατα

μου λειπει το διαβασμα μου λειπει το θεατρο ο χορος η ποιηση...


http://www.youtube.com/watch?v=A4gBzUwo6Iw