Πεθαίνω κάθε μερα.Πεθαίνω και ας είμαι μακρια.

Κάθε πυροβόλισμος κάθε βίαιη κίνηση έχει και εμενα αποδεκτη,και ας μην το μαθαίνω ποτέ.
Με σκοτωνουν καθημερινά τα οπλα τους,
Εσας σας στοχευουν στα πόδια εδω σημαδευουν στο μυαλο...(Κ.Γ)
Τι μάταιη η ζωη μου...Μοχθώ για ανουσια πραγματα.
Πεθαινω μαζι σας
Καθε μερα.
Τυψεις.
Το μονο που μπορώ να κάνω από εδώ που βρίσκομαι ειναι να γράφω και να λέω για σας.
Δεν σας ξερω.
Δεν θα επρεπε να με ενδιαφερετε.
Θ α επρεπε να με νοιαζει μόνο η σαπια ζωη μου και πραγματα οπως το τι θα βάλω αυριο ή τι βαθμό θα πάρω,.Αλλα ΓΑΜΩΤΟ δεν ειμαι έτσι.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ,ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ...









Με τόσο θάνατο που έπεσε και πεφτει,
πολέμους,εκτελέσεις,δίκες,θάνατο και αλλο θάνατο
αρρώστια,πείνα,τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες απο πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη και έτοιμες νεκρολογίες
ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΩ.
Δώρο της τύχης,ΑΝ ΟΧΙ ΚΛΟΠΗ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΑΛΛΩΝ
γιατί η σφαίρα που της γλίτωσα δεν χάθηκε μα χτυπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωη
και όσος καιρός μου μένει
ΣΑΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΧΑΡΙΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΗΣΩ
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ