
(ακομα αναρωτιέμαι γτ δεν πήδηξα μέσα...)
ξέρεις,σε κοιτάω κρυφά...
πίσω από τις παρωπίδες μου.
Αυτές που προσπαθώ τόσο καιρό να ξεσκίσω αυτές που μου έβαλαν την πρώτη μέρα κιόλας στο σχολείο...
Είναι σα να φεύγουν γιατί είσαι το μόνο αληθινό κομμάτι που μπορώ να δω.
Αυτός ο κοσμος είναι βουτηγμένος στο ψεμα βασισμένος στην αδικία,ΦΟΒΑΜΑΙ.
ΤΙ ΜΕ ΚΡΑΤΆΕΙ?
ακόμα δεν έχω καταλαβει ΤΙ με κρατάει.
Ο ήλιος που βγαίνει το πρωί?
Τα ονειρά μου?
Τα ονειρά μου,ακόμα και αυτά πανε να μου τα κατηγοριοποιήσουν να τα βάλουν σε κουτάκια και αυτά τα κουτακια σε αλλα και πάει λέγοντας.Μου ορίζουν συνεχώς τι να κάνω πως να σκέφτομαι...Και γιατί ο δικός τους τρόπος είναι ο σωστός,ε?
Ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τρελοί αυτοι που αποκαλούμε τρελούς?
Ή είναι απλά ελεύθεροι?
Δεν ξέρω τι με κρατάει...
Ολοι είναι βαθια χωμένοι στην κανονικότητα τους και γω βγάζω αναρθρες κραυγιές γτ δεν μπορω να ξεφύγω.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...Τα στερεοτυπα τους με πνίγουν κανε αυτό μην κάνεις το αλλο...Πώς θα σωθω,πώς θα σωθείς?ωφελεί να προσπαθήσω να σε σώσω?
Ή θα με πεις τρελή?
(μου λείπεις)
http://www.youtube.com/watch?v=ySAPUP7Tg88